با جمعهٔ خود مهربان باشیم :)

و امروز باز هم جمعه است... من تو کُل زندگیم معمولا جمعه های خوبی داشتم...خوب ینی یه موقعی بود که جمعه واسم با روزهای دیگه حال و هواش فرق نمیکرد، تو دوران دبستانم که بودم جمعه ها رو دوست نداشتم ، چون مدرسه تعطیل بود....خخخخخ چی فکر کردید یه همچین بچه ای بودم من :) همیشه میگفتم نمیشه جمعه ها مدرسه رفتن رو دلبخواهی کنن هر کی خواست بره هر کی خواست نره;) لابد باید معلمِ شیفتِ جمعه هم میذاشتن با این اوصاف.... :)))

اما خب بزرگتر که شدم...تو دورانِ دبیرستان ، 90 درصد از روزهای جمعه یا تعطیلاتِ رسمی که معمولا هم عزاداری هستند رو میزدم به دل کوه...حالا با هر کسی که پایِ کوه رفتن میشد...چند هفته در میون مامانم میومد، گاهی همکلاسی هام یا دوستام، گاهی بچه های فامیل...خب عضوِ تکرار شوندهٔ این کوه رفتنها همیشه مسلما یک آزیِ بزِ کوهی بود :D چند باری هم شده بود تنهایی رفته بودم...که خداییش تو کوه آدم تنها نمیمونه! خیلی از حالتِ صمیمی ای که اون بالا حکم فرماست خوشم میاد...البته الان خیلی ساله که نرفتم اما اون موقعها اونطوری بود ننه :دی

کوهنوردهای تنها خیلی زیاد بودن... وقتی از کنارشون رد میشدی بهت سلام و خسته نباشید میگفتن...وقتی هم یه جا واسه استراحت مینشستی، زِرت سر صحبت باز میشد و گُل می انداخت... کلا به خیالم طبیعت صمیمیتِ خودش رو به آدمها القا میکرد....اون موقعا هر هفته اونقد قیافه های آشنا تو کوه میدیدم که اصلا فکر میکردم دیگه اینا جزئی از خانواده ام محسوب میشن، که اکثرا هم زنها و مردهایی بودن که تقریبا یه سنی ازشون گذشته بود اما ورزشکار بودن اساسی...من با دیدنِ اونا غبطه میخوردم اونام از دیدنِ منه نوجوون خوشحال میشدن...اون جمعه ها هیچوقت عصرش دلم نمیگرفت، وقتی ساعت 4 یا 5 بعد از ظهر میرسیدم پایینِ کوه...خسته، کوفته بودم اما تنها حسی که نداشتم دلتنگی بود... اونقدر از هوای تازه و طبیعت و ساندویچ تخم مرغم لذت برده بودم که انگار دیگه هیچ غمی تو دنیا نیست که بخوام غصه اش رو بخورم...

بعد از اون دانشجو شدم...و روزهای جمعه شد روزهای رسیدگی به کارهای عقب افتاده و نظافت خونه دانشجویی و شستنِ ظرفهای نشُسته :)))) ولی خوبیش این بود که چون روزِ پرکاری حساب میشد ، دیگه وقت نمیکردم دلم بگیره!!!!

وقتی هم که تهران بودم اکثر جمعه ها میرفتم سینما...خب البته زیاد مهم نبود که چه فیلمی رو میبینم بیشتر سینما رفتن بود که هدف بود!!! سینما رفتن رو دوس دارم تحت هر شرایطی، چه تنها باشم چه نباشم، البته سینما رفتن با یه دوست مسلما بیشتر آدم رو کیفور میکنه...یه مدتم هر جمعه چیتگر دوچرخه سواری بودم...البته آن زمان نشیمنگاه سالمی میداشتم از قضا ;)

اما از وقتی پام رسید خراب آباد یه چیزی رو اونجا کشف کردم، اینکه اونجا روزهای هفته اش مختصِ خودشه، اونجا همه روزهایِ هفته جمعه ای ست دلگیر و روزِ جمعه اش جمعه تر است.... خلاصه که من تازه اونجا فهمیدم که میگن جمعه دلگیره ، دقیقا ینی چی؟؟؟؟؟

امروزم من شدیدا بی حوصله ام و از همین تریبون اعلام میکنم که بی حوصلگیِ من هیچ ربطی به روز جمعه نداره که من از پریروز به شدت بی حوصله ام....الکی هم لِنگِ جمعهٔ بیچاره رو نمیگیرمُ نمیکشم وسطُ نمیندازم گردنش;)