خیلی وقتها با خودم فکر میکنم بهشت یعنی چی؟ این همه در طول تاریخ آدمها بر سر مضمون بهشت بحث و اختلاف نظر داشتن، اما واقعا بهشت چجور جاییه؟ اصلا جائه؟ یا میتونه حال باشه؟ به هر حال وقتی با خودم فکر میکنم بهشت قطعا جاییه که حال آدم توش خوبه؟ یا مثلا هر جایی که حال آدم خوب باشه ، میتونه بهشت باشه؟ یعنی مهم نیست جاش خیلی خوب باشه، مهم اینه که حال خیلی خوب باشه.. شاید کلیشه‌ای بنظر بیاد ، اما تهه تهش که میری میرسی به این که بهشت رو یه حسی از درون میسازه... که البته قبول دارم یه عواملی شدیدا از بیرون روی حال درون تاثیر دارن و من ازونا نیستم که بخوام بگم ، ما همه اَبَر انسانهایی هستیم که میتونیم وسط جهنم هم حال درونمون رو خوش کنیم تا بیرونمون بهشت بشه، بعضیا اینکارو کردن اما این به معنی این نیست که آسونه که اتفاقا سختترین کار دنیاست! اما نقطه مشترک تموم فکرام اینه که بهشت جاییه یا وقتیه که آدم آزاد باشه، ذهن آزاد و داشتنِ اختیار .. برفرض مثال شما تو بهترین و لاکچری‌ترین حالت ممکنه خودت رو تصور کن اما اگه آزادی عمل و انتخاب و اختیار نداشته باشی ، قطعا احساس بدبختی میکنی.. حالا آزادی سلسه مراتب داره که ایران تو صفش از آخر جز اولاست، یعنی مراتب آزادی نداشتن ما از راس شروع میشه و تا نزدیکترین و صمیمی‌ترین فرد به ما ادامه پیدا میکنه... حالا این یه جمله رو من خودم رو میکشم تا به اطرافیانم بفهمونم اما وا حسرتا، زهی افسوسا.. :/یه رابطه معکوسی هم این وسط هست که حالا هر چی طرف مقابل بیشتر ادعای دوستی و دوست داشتن میکنه ، برعکسم بیشتر این آزادی رو از آدم میگیره.. این یعنی کنارشون رو برا آدم تبدیل به جهنم میکنن!! ( تو رو خدا نکن مامان، عررر)
چقد خوبه آدمها یاد بگیرن از دوست داشتنشون قفس نسازن.. حالا میخواد ننه و بابای آدم باشن تا خواهر و برادر و دوست پسر و دوست دختر و همسر و رفیق و هر کی میخواد باشه، مرسی اه...
تو کا
