پدری که نبود...

ساعت حدود یک یا دویِ شب بود، داشتیم از خونۀ عموم برمیگشتیم، مهمونی ای که هیچوقت دلم نمیخواست بریم آخه پسر عموم که 4 سالی هم از من کوچیکتر بود یه ویترین داشت پر عروسکها و اسباب بازیهای خارجی ای که دستِ ما هیچوقت بهش نمیرسید! درش همیشه قفل بود ما فقط میتونستیم از پشت شیشه تماشا کنیم..خب من نمیخوام داستان اون پسر عموم رو بگم که اتفاقا واسه خودش سوژه ایِ! داشتم داستانِ برگشتنمون رو از اون مهمونی میگفتم!

تو ماشین بودیم من حدودا شش سالم بود داداشمم یه سالش، طبق معمول بابام شروع کرده بود رو مُخ ما و مامانمون راه رفتن با اون صدایِ نخراشیده اش که قدرتش شیشه های خونه رو خُرد میکنه...ساعت یک شب داشت پردۀ گوشِ ما رو پاره میکرد! دلیلش رو یادم نیس اما میتونم به شرفم قسم بخورم که مثلِ همیشه یه چیز مسخره بوده. داداشم که تو ماشین خوابش برده بود به حالتِ سکته وار با صدای بابام از خواب پریدُ شروع کرد گریه کردن بعدش بابام همونجور که پشتِ رل بود شروع کرد یه دستی مامانمُ زدن، تازه اونجا بود که مامانِ بیچارمم یکم جیغ و داد راه انداخت و مایی که مثلِ همیشه از ترس، جز گریه کاری بلد نبودیم که بکنیم !! دعوا بیشتر ادامه پیدا کرد تا بابام وسط خیابون وایستاد ما و مامانم رو از ماشین پرت کرد بیرونُ خودش گاز دادُ رفت.

یه زنِ جوونِ 29 ساله با دو تا بچۀ کوچیک وسطِ خیابونی که به خونه خیلی دور بود در حالی که حتی کیف مامانم تو ماشین جا مونده بود و هیچ پولی هم همراش نداشت! 20، 21 سالِ پیش که نه موبایلی بود نه راه ارتباطی ای....یاد اون شب که میفتم احساس میکنم تو یه کابوس گیر کرده بودم...آدمها حتی وقتی عصبی هستن نمیتونن درست فکر کنن... سه نفری نشستیم روی جدولِ کنار خیابون، مامانم دو تامون رو بغل کرده بود و در حالی که خودش آروم اشک میریخت سعی میکرد ما رو آروم کنه...مایی که فکر میکردیم آغوش مامانمون امن ترین جای دنیاست!

بقیۀ ماجرا اینه که بعد از کلی ماشینهای جورواجور که واسه آزارِ مامانم توقف کردن بالاخره یه آدم خوب پیدا شد و ما رو به زور سوارِ ماشینش کردُ تا دمِ خونۀ داییم برد...ساعت سه نصف شب...اونم برادری که زیاد هم به مادرم نزدیک نبودُ نیست...ولی خوب چاره ای نبود...

این یکی از هزار خاطرۀ تلخیِ که همیشه تو ذهنم رژه میره..خاطراتی که هیچوقت اجازه ندادن من پدری داشته باشم و دوستش داشته باشم...کلمۀ پدر واسه من کلمۀ دردآوریِ ، زندگی کردن بدونِ حسِ حمایت سخته،اگه پدرِ خوبی دارید قدرش رو بدونید..مهم نیست که چقدر باهاش احساسِ نزدیکی میکنید اگه فکر میکنید که میشه بهش تکیه کرد پس پدرِ خوبیه...همیشه گفتم و کسی هم نمیتونه نظرم رو عوض کنه پدر نداشتن خیلی بهتر از پدرِ بد داشتنِ...

روزِ مرد رو به برادرم که مجبور شد در کودکی مرد بشه تبریک میگم.