مثل قرصِ خر کیف کننده...

گاهی هم آدم یه کامنتی دریافت میکنه که موقع خوندنش نیشش تا بناگوش باز میشه... نفسش بند میاد.. اشک تو چشماش حلقه میزنه... بعد تبلت رو میگیره بغلش باهاش یه دور والس میرقصه...

یه همچین کامنتهایی حیفه خصوصی بمونه :)

چند صباحی نه ساز دلت کوک بود و نه روزگار به کامت. درد دل رمق از دستان توامندت ربوده و چشمه‌ی جوشان ذوقت کور گشته بود. ساکت بودی. شاید نبودی؛ ولی حتی نبودنت زیبا بود. بله، زیبا بود. نبودنی که یادآور چیزهای بسیاری شد. تداعی‌گر قلم شیوا و بی‌آلایشت که پیوسته نوازشگر روح بود؛ نوشته‌هایت که چسب زخمی بر پیکر رنجور ذهنمان گشت و بودن بی توقعت در کنارمان، حال آن‌که گاهی رفیق نیمه راه بودیم. نبودنی به زیبایی درک بودنت.

گرچه کلافه از بی‌مهری‌های زمانه در فکر رفتن بودی اما یقین داشتیم که می‌مانی.

 و ماندی. ماندی تا با روح بزرگت بار دگر، بزرگی را یادمان دهی. ماندی تا بداندیشان بخیل در آتش حرص خود بسوزند.

و نوشتم. نوشتم هر چند دیر اما بدان،

تو را ما چشم در راهیم...

چه آن هنگام که با احساس نابت موجب سرزندگی در دل‌مردگانت گشتی،

چه در این هنگام که دمل چرکین عداوت سرباز کرده و درد فراغت جان‌سوز گشته است.

امیدوارم، بهتر است بگویم ما، تمام بی‌حفاظی‌ها امیدواریم همیشه روزها به مزاجت آب پرتقالی باشد و بر لبان زیبایت رژ لبخند و بر ناخن‌هایت طرح لاک خوشبختی نقش بسته باشد.

کشتی شکستگانیم، ای باد شرطه برخیز**** شاید که باز بینیم آن حس بی‌حفاظ را

*بیتی از حافظ همراه با دخل و تصرف.

**در اینجا مقصود از کشتی بلاگ آزی و باد شرطه، خود آزی می‌باشد :))