برا شما هم پیش اومده که یه وسیله براتون عزیز بشه؟ یا من فقط اینجوری‌ام؟ مثلا یه لباس یه لیوان یه کفش یه عینک یه خودکار یا هر چیز دیگه... یعنی به حدی عزیز بشه که وقتی دیگه خراب میشه و قابل استفاده نیست غصه بخورید و یا تا سالها به هیچ چیز مشابهش اون حسی که به اون داشتید رو پیدا نکنید.. قبلا یه پست نوشته بودم در مورد بنفشِ عزیزم اینجا ، حالا میخوام از یه شلواری براتون بگم که اگه نخوام دروغ بگم حداقل یک سوم روزهای این ۶ سال اخیر پای من بوده، تو همه سفرهایی که رفتم، تو باشگاه تو خیابون ، تو خونه، تو رختخواب.. اون روزی هم که با دوستم رفتیم منیریه رو گشتیم یادم نمیره دیگه از پیدا شدن اون چیزی که تو ذهنم بود ناامید شده بودم ، که تو لحظات آخر اینو دیدم، تک‌رنگ تک سایز و همین یدونه مونده بود، انگار منتظر من بود که بیامُ بخرمش، حالا دیگه بعد از ۶ سال خیلی پیر شده، شل و وارفته است ، اصلا هر لحظه ممکنه مثل اون بنفش عزیزم از یجا پاره بشه و دار فانی رو وداع بگه الان فقط گاهی تو خونه میپوشمش و بازم باهاش کیف میکنم، تو تموم این سالها ،هر جا رفتم دنبال یه جایگزین براش بودم اما نشده که نشده، رنگ ،سایز ،مدل، جنس.. هیچی نشده طوسیِ عزیزم.. حالا دو هفته پیش ، یه شلوار خریدم که با یوگا افتتاحش کردم بعد باهاش رفتم کوه بعد با همون خوابیدم و در نهایت یه دورهمی هم باهاش رفتم، توجه کنید همه اینکارا رو پشت سر هم کردم بدون اینکه بشورم شلواره رو خخخخ یجورایی امیدوار شدم این یکی شاید بتونه جای اون شلوار عزیز همه‌کاره رو بگیره، با اینکه نه به اون راحتیه نه به اون مرغوبی.. اما اشکال نداره بعضی چیزها تو دنیا یدونه اند برا نمونه اند :)))
