خشمِ بچه ببر :)

عاغا بنده تقریبا به طور کامل ، چهار سالِ دانشگاه رو در دورهٔ لیسانس ، سرِ کلاسهام با یه همچین صحنه ای مواجه بودم =]

نقاشی شده در paint

توسط آزی

دقایقی پیش ;)

خب این صحنه متعلق به کسی نبود جز، یکی از همکلاسی هام ، که از قضا خیلی هم بچه درسخونم بود و با دو متر قد و صد و خرده ای وزن همیشه زِرت میرفت ردیف اول کلاس مینشست... این بشر اینقد رو مُخ استادها و بچه های کلاس بود که همه ازش فراری بودن!! اونقد بد حرف میزد که بیچاره وقتی یه سوال میپرسید، همه بچه های کلاس مجبور بودن دسته جمعی سوالهاش رو رمز گُشایی کنن تا بالاخره استاد بفهمه این چی پرسیده...خلاصه این علی آقایِ قصهٔ ما علاوه بر اینکه حسِ ترحمِ آدم رو بر می انگیخت ، حسِ حرص خوردنِ آدم را نیز دو چندان بر می انگیخت... چون دقیقا با اون وضعیتش، یه اعتماد به نفسی داشت که احساس میکرد شاهرخ خانِ...خخخخخ

این آقای یکی یدونه با اون تیشرتِ قرمزِ معروفش از روزِ اولی که پاش به دانشگاه وا شده بود، شروع کرد به جزوه گرفتن...اونم چرا؟ چون مُدام سر کلاس واسه نوشتن عقب میفتاد!!! یه خطی داشت که هر کلمه اش دقیقا یه صفحه دفتر رو پر میکرد و دقیقا با جُسهٔ خودش همخوانی داشت :)

یادم میاد ترم یک که بودم از منم حتی جزوه گرفت... جزوهٔ انقلاب خخخخ بعد سر پس آوردنش باهاش فیلمی داشتم!! نمیورد که !!! آخرم یه روز با دعوا و داد و بیداد جزوه رو آورد داد، دستم!!! بعد بهم گفت خانومه م.زاده میشه بیشتر باهم آشنا شیم؟؟؟ آقا منو میگی در عین اینکه داشتم از خنده میمردم، با یه خشونتِ وحشتناکِ مخصوص خودم بهش پریدم...بدبخت با اون قیافهٔ خشنش ، عین بچه کوچولوها بغض کرده بود... ;)

همین برخورد باعث شد که این بشر نه دیگه از من جزوه بگیره نه حرفی بزنه، هر وقتم یه کاری داشت، یکی از بچه ها رو واسطه میکرد بیاد به من بگه...
هر ترم از هرکی جزوه میگرفت یه پیشنهاد دوستی هم بهش میداد که با عکس العملِ ایش آمیزِ(چندِش آمیز) همهٔ دخترها مواجه می شد!! یه همکلاسی داشتیم به اسم سمانه... عاغا این اینقد ریزه میزه بود! کلا 40 کیلو نمیشد، اصن اندازه انگشت کوچیکهٔ علی حساب میشد!! ترم 5 یا 6 بود که چند روزی بود،برخلافِ هشدارهایِ بقیه بچه ها، یه جزوهٔ مهمش رو داده بود به این علی آقا!!! حالا اینم پس نمیداد... سمانه هم چپ میرفت ، راست میومد میترسید بره بهش بگه جزوه ام رو بده... یه روز بعدِ کلاس نشسته بود همچین زانو غم بغل کرده بود که نگو.... که فلانی ده روزِ جزوه ام رو نیاورده، منم میترسم بهش بگم، تا باهاش حرف بزنی میگه بیا رفیق شیم،منم میترسم ازش!! آزی چکار کنم!!!؟ منُ میگی باز خشمِ معروفم خروشید!! گفتم یه لحظه وایسا!!!! رفتم دنبال علی آقا که تازه از کلاس زده بود بیرونُ تو راه پله داشت میرفت...خدایی معمولا هم تنها بود ، حتی پسرهام باهاش رفیق نبودن، این بدبخت زورکی خودش رو میچسبوند به بقیه :|

از پشت سرش یهو داد زدم ، آهای آقای پور فلانی ! وایسا بینم! اینو میگی با اون هیکلش باز زرد کرد... گفت چی شده؟ گفتم تو خجالت نمیکشی ده روزِ جزوه خانم فلانی رو نمیاری؟؟؟؟ حتما باید آبروت رو ببرم...زورت به مظلومها میرسه... مسخره بازیش رو در آوردی؟؟ دختر تو دانشکده مونده بهش پیشنهاد نداده باشی... فردا جزوه رو نیاری... هر چی دیدی از چشم خودت دیدی... عاغا این لال شده بود... پسرهای دیگه هم که چند قدم اون ور تر داشتن میخندیدن... منم سعی کردم تا آخرین لحظه اخمهام تو هم باشه...خخخخ

عاغا نشون به اون نشونی که فردا اولین کلاس ، جزوه رو دو دستی تقدیمِِ سمانه کرده بود، بی اینکه پیشنهادِ دوستی بده ;) بعد هم تاکید کرده بود، خواهشا دیگه به خانم م.زاده چیزی نگید!!! خخخخخ