چند روز پیش یکی از دوستان پر طرفدار تو اینستا عکسی رو پُست کرده بود در حالی که سه نفری شاتهاشون رو به هم زده بودن ( cheers ) و زیرش کپشن طنزی نوشته بود که بریم اونجا که غم نباشه ..... سلامتی ! در حالی که کمی اون طرف ترِ عکس ، مِنوی کافه ای که درش نشسته بودند مشخص بود و تا اونجایی که اطلاع دارم از ٣٧ سال پیش تا حالا در هیچ کافه و رستورانی تو ایران نوشیدنی شنگولی ( همون مشروبات الکلی) سرو نمیشه! حالا به دقیقه نکشیده بود که از اون ٨٠٠٠ فالورش اومده بودن کلی دری وری زیرش نوشته بودن یکی از این طرفه بوم یکی از اون طرف بوم! یکی گفته بود جااااان ....منم امشب خوردم مسته مستم به سلامتی ! یکی گفته بود اه اه حالم ازت بهم خورد ، در موردت یجور دیگه فکر میکردم ! خیلی دوسِت داشتم اما دیگه ندارم.
بماند که چقدر ماها آدمهای بی دقتی هستیم و حتی در اینستاگرامم که جاییه برای دیدن عکس، اونقدر سطحی نگاه میکنیم که ٩٠ درصد مواقع حقیقت رو متوجه نشده اظهار نظر میکنیم! اما تابحال فکر کردیم که ما دیگران رو دوست داریم و یا فقط طرز فکر خودمون که از دیگران ساختیم رو دوست داریم !؟؟؟
شخصی رو دوست داریم چون باحال و شوخ و با مرامه اما اگه بفهمیم مشروب میخوره !!!؟ اکبر عبدی رو دوست داریم تا وقتی که کنار دخترها عکس نگیره یا حرفهای جلف نزنه! فلانی رو دوست داریم قبل از اینکه طلاق بگیره! گلشیفته خیلی خوب و دوستداشتنی بود تا وقتی رفت و کاری کرد که ما دوست نداشتیم؟!! اگه کسی رو دوست داریم و اون قلیون بکشه ، چون ما خودمون قلیون رو دوست داریم اشکال نداره، ولی اگه از مشروب بدمون میاد و اون بخوره و ما بفهمیم دیگه دوسش نداریم!
ما کیو دوست داریم؟ دیگران رو یا چیزی که از دیگران تو ذهنمون ساختیم! یا خودمون و عقایدمون رو؟
واسه همینه که عشقهای مجازی از نظر من عشقهای مسخره ای اند! ما عاشق آدمی میشیم که فکر میکنیم جذابه که فکر میکنیم شوخه، که فکر میکنیم خیلی حال و حوصله گوش کردن به حرفهامون رو داره، که خوش صحبته ! که خیلی س.ک.سیه ! که خیلی با حوصله و خوش اخلاقه ! اما در ٩٠ درصد مواقع اون چیزی که ما عاشقش شدیم اصلا خود اون آدم نیست که طرز تفکریه که ما نسبت بهش پیدا کردیم. که در حقیقت اون آدم ممکنه خیلی کم و کاستی ها و رفتاری داشته باشه که با فکر ما زمین تا آسمون فرق داره!
از این به بعد هر بار خواستیم کسی رو دوست داشته باشیم به این فکر کنیم که کیو دوست داریم ، اونو؟ یا شخصی که تو ذهنمون از اون ساختیم! ؟ به این فکر کنیم که ممکنه هر چی پیش بیاد دوسش داشته باشیم یا فقط تا وقتی تو چارچوب ما قرار میگیره دوسش داریم؟