شایدم عاشق بود...

تو دورانِ راهنماییم مستاجرِ یه خونۀ دو طبقه بودیم که صابخونه یه خانم بود که شوهرش فوت شده بودُ سه تا پسر داشت، پسر اولیش یکم تپل و قد کوتاه بود اما مهربون ، خیلی هم حواسش به مامانش بود ، پسر دومی لاغر و قد بلند بود و تو کُلِ محل به شر بودن معروف ،کلا کاری بلد نبود جز دق دادنِ مامانش، پسر سومی که اتفاقا اون موقع کنکوری بود از همه آروم تر بود، بعد از نظر قیافه هم خیلی زیادی خوب بود ینی واسۀ یه پسر زیادی خوشگل بود، خیلیها تو محل به شوخی میگفتن که خانمِ الف از بس دلش دختر میخواسته که این پسر آخریش، هم قیافش هم اخلاقش دخترونه شده... از اونجایی که خیلی بچۀ آرومُ سر به براهی بود اصلا تو کوچه موچه رویت نمیشد من یه چند باری بیشتر ندیده بودمش هر بارم میدیدمش همچین یه سلامِ تندی میکردُ تو افق محو میشد...

سالِ آخری که اونجا بودیم این هر روز عصرها که مامانش میرفت دورِ همی یا خونۀ عمش که همون کوچه بغلی بود ،صدایِ ضبطشون رو زیاد میکردُ پنجره هم وا میکرد آهنگِ "نازی ناز کن "رو میزاشت بعد از تموم شدنش هم خاموش میکرد...اتفاقا اتاقش بالای اتاقِ ما بود...بعد یه چند وقت وسطاش صدایِ خودشم شنیده میشد که داره با آهنگ میخونه...یه بار داداشم بدو بدو از تو اتاق اومد گفت آزی بیا ببین محسن داره با آهنگ میخونه بیا ببین میگه آزی ناز کن یا من اشتباه میکنم؟ منم رفتم تو اتاق گوشامُ تیز کردم و دیدم بعــــــــــــــــــــــله ! آقا محسن همچین با یه سوزی میخونه آزی ناز کن که نگو خخخخخخ

خب تقریبا هر روز و هر روز این اتفاق تکرار میشد اما هیچ اتفاقِ دیگه ای نمیفتاد حتی بعد از اون من محسن رو واسه یه سلامِ کوچیک هم ندیدم کلا خودش رو تو افق بطور کامل محو کرده بودُ آزی ناز کن میخوندُ بیرون نمیومد تا من واسش ناز کنم خخخخ

الان کنجکاوید ببینید که بعدش چی شد؟ بعدش هیچی نشد ما از اون خونه رفتیم و دیگه هم خبردار نشدم که محسن شکستِ عشقی خورد یا نخورد...اما خب باعث شد من هر موقع هر جا این آهنگِ ابی رو میشنوم یادش بیفتم! مث امروز که باز همسایم داشت با صدایِ بلند با ابی حال میکرد...و من یادش افتادم، یادِ پسری که هر روز با صدایِ بلند واسم ترانه میخوند :))