To be or not to be!

آدمهای مجازی مهربونن، آدمهای مجازی خیلی پایه و باحالند ! آنها کلی حرفهای قشنگ و مهربانانه و فروتنانه و پر انرژی میزنند! آدمهای مجازی خیلی بامرامند ! اگر بفهمند تو تنهایی کلی ناراحت میشوند ، زود میگن مگه ما مردیم که تو تنهایی!!؟ شماره تلفن میدهند! درخواست دوستی میکنند! نشان میدهند که دوستهای خوبی هستند از آنهایی که تو هیچوقت ندیدی! آدمهای مجازی از آنجایی که خیلی با مرامند برایت غذای مجازی میپزند، بوس و بغل و گل و حتی پول مجازی میفرستند! برنامه های مجازی سفر میچینند! روزی صد بار از شهر خودشان به خانهء تو می آیند! تبریک مجازی میگویند! گفتم که آدمهای مجازی اصلا خیلی فهمیده و فهیم و بامرام و بامعرفت و همه چیز تمامند! نزدیک میشوند و صمیمی میشوند تا جایی میرسند که اگر یکقدم دیگر بردارند ممکن است حقیقی شوند ! حقیقی شدن سخت است ! آدمها کار سخت دوست ندارند! حقیقی شدن مسئولیت دارد! حقیقی شدن مایه گذاشتن میخواهد! حقیقی شدن هزینه بردار است! انرژی واقعی میخواهد، کادوی واقعی ، راه دور واقعی، لبخند واقعی! سخت است! الکی نیست! برنامه ریزی واقعی ، سفرهای واقعی مهمونیه واقعی!پول واقعی! وقت گذاشتن میخواهد ! اما ٩٠ درصد آدمهای مجازی مرامشان را در همان دنیای مجازی جا میگذارند! حقیقی شدن سخت است اما مجازیها به ٤ تا کلیک کردن و شکلک فرستادن عادت دارند! واقعی بودن سخت است! صفحه اش لمسی نیست با یه حرکت انگشت نمیشود بامرام بودن را ثابت کرد!با یک کلیک نمیشود زنگ در خانهء کسی را زد ، چه رسد به اینکه از حقوق بشر دفاع کرد!