آدمِ خاکستری یا آزی را بیشتر بشناسید!

یک وقتهایی آدمهایی میایند در زندگی ما... هر کدامشان به نحوی میایند و گاهی عجیب غریب از زندگیِ ما سر در میاورند گاهی هم نه! خیلی نامحسوس و زیرپوستی وارد میشنود...بعد ما به خودمان میاییم میبینیم که چقدر به این آدم نزدیک شده ایم بعد گاهی هم میشود که همین آدم میشود 90% از فکر و ذهنِ و زندگیِ ما! اصلا مهم نیست که مرد باشد یا زن! پیر باشد یا جوون...مهم فعل و انفعالاتی است که بینِ ماها رخ میدهد...

همۀ آدمها مجموعه ای از خصلتهایِ بد و خوبند..قبلا گفته ام مثلِ یک خاکستریِ پررنگ! هیچ آدمی صرفا سیاه یا سفید نیست اما آنهایی با ما مَچ میشوند که ما خوبیهایشان را دوس داریم و تحملِ بدیهایشان را داریم...از همین آدمهای خاکستریِ پررنگ بارها و بارها هم واردِ زندگیِ من شده اند...گاهی من عاشقشان شدم ،گاهی شده اند دوست صمیمی ام گاهی بهترین دوستم شدند و گاهی بهترین دوستشان شده ام...شاید یکی از بدیهای من این باشد که آدمها زود به زندگی ام وارد میشوند، بارها و بارها این را شنیده ام که مثلا انگار که تو را صد سال است که میشناسم...شاید غریبگی کردن در ذاتِ من نباشد ! همانقدری که آدها راحت وارد زندگی ام میشوند همانقدر میتوانم راحت دوستشان داشته باشم...دوست داشتن و ابرازش برایِ من کار آسانی است، بعد به راحتی برایِ کسانی که دوستشان دارم غرورم را له میکنم، از قهر کردن متنفرم از چیزهایی که رابطه ها را خراب میکنند متنفرم..اگر کسی را دوست داشته باشم بارها و بارها به خاطر کارهایِ کرده و نکرده ام معذرت خواهی میکنم! چه اشکالی دارد! اگر آدم کسی را دوست داشته باشد و رابطه ای برایش مهم باشد، معذرت خواهی هم نباید برایش سنگین باشد...خب همۀ اینها را گفتم ...اما یک خصوصیت هم دارم که از آن میترسم!

شاید این خصوصیت از تلاشِ یک طرفه ام برایِ خوب و خوش نگه داشتنِ رابطه ها میاید شاید هم نه! گاهی برایم یک اتفاق ، یه جمله یک حرکت، کافی است تا شخصی را از اوج به فرود آورد...از چشمم بیفتد در مقابلش بشوم سنگ طوری که دیگر برایم با رهگذرانِ خیابان فرقی نکند!! گاهی این تغییر احساسیِ آنی خودم را اذیت میکند...شاید گاهی سنگدلانه به نظر بیاید اما این اتفاق درست لحظه ای میفتد که دلم به معنایِ واقعی میشکند! دلی که بارها کوچک میشود عذرخواهی میکند و از خودگذشتگی میکند یکهو میشکند و از سنگ بدتر میشود!

 من آدمِ مذهبی ای نیستم ممکن است باورتان نشود اما شدیدا با خدا رابطۀ تنگاتنگی دارم، به خاطرِ همۀ سختیهایی که از کودکی تا بحال کشیدم خدا شده رفیقِ تنهایی هایِ من! وقتی با کسی رفیق باشی ازش خجالت نمیکشی، دوستانه ازش درخواست میکنی و آن دوستانه جوابت را میدهد! دوستانِ نزدیکم همیشه به این باور دارند! بارها از من خواسته اند برایشان دعایی بکنم که اتفاقا به حقیقت پیوسته این تعریف از خود نیست این فقط یک اعتراف است! تا اینجایش خیلی خوب به نظر میاید اما برعکسش هم صادق است درست لحظه ای که دل شکسته شدم اگر برایِ کسی چیزی را بخواهم متاسفانه حتما اتفاق میفتد، همان پدیده ای که اسمش را میگذارند نفرین! تمامِ عمرم سعی کرده ام کسی را نفرین نکنم اما گاهی ناخودآگاه میانِ اشک و آه و گریه ام ناگهان فکری از ذهنم رد شده و بی تردید اتفاقِ بدی رخ داده!

مثلا همین چند سالِ پیش یکی از عمه هایم که برایِ تمامِ عمرش دل مامانم و من را شکسته است ، حرفهایی زده بود که من را با تمامِ وجود غمگین کرده بود و خــــوب یادم هست که آن شب تا صبح با خدا حرف زدم و یک چیزهایی به ذهنم رسیده بود! این اتفاق درست قبل از این بود که من مکه بروم! ظهر نشده بود خبر رسید که عمه ام سکته کرده ، هفتۀ بعدش موتور بهش زد و یک پایش و دو دستش را گچ گرفتند ، چند وقت بعد که من رفتم مکه با برادرم که حرف میزدم گفت عمه ام کلیه اش از کار افتاده! خب من واقعا از این همه اتفاق پشتِ همی که رخ میداد خوشحال نبودم،از خدا خواستم که این همه را تمام کند، بعد عمه ام به من زنگ زد، گفت که خوابی دیده برایِ اولین بار و آخرین بار در زندگی اش و معذرت خواهی کرد به خاطر همۀ بدیهایی که 20 سال بطول انجامیده بود..مثالِ خوب . بد اگه بخوام راجع به این مسئله بگم خودش یه پُستِ جدا میشه :)

اینها را نگفتم که بگویم من خیلی مستجاب الدعوه ام گفتم که وقتی کسی با دل شکسته از خدا چیزی بخواهد حتما جواب میگیرد اما به یه شرط...اینکه دلمان تند تند نشکند...واقعی از اعماق وجود باشد ، من ممکن است صدها بار کسی را ببخشم ، معذرت خواهی کنم یا اصلا همه چیز را گردن بگیرم اما اگر یکباره دلم بشکند یعنی که صدایی آمده، تلنگری برای خُرد شدن..و خدا در دلهایِ شکسته است!